මේ දවස් වල ලෝකෙටම පිස්සු හැදිලාය. ලෝකේ පුරා චීන හෙම්බිරිස්සාවක් පැතිරිලාය.
මේක හෙම්බිරිස්සාවක් ය. නිකංම නිකං චීන හෙම්බිරිසාවකි. මේ චීන හෙම්බිරිස්සාව සීයකට බෝ වුනොත් එතනින් හැත්තෑවකට හච්චිමක් වත් යන්නේ නැත්තේය. තව ටික දෙනෙකුට හොටු ටිකක් බේරිලා ඉවර වෙනවායි. තවත් හත් අට දෙනකුට උණ හෙම්බිරිස්සාවක් හැදෙනවාය. ඒ හැදිලා දවස් හත අටකින් හොද වෙනවාය. මේකෙන් කවුරුවත්ම මැරෙන්නේ නැතය.
වෙන්නේ වෙන මගුලක් ය. ඒක කොරන්නේ මහ දැනමුත්තෝ ටිකකි. මොකක් හරි ලෙඩක් අපි හිතමු හාට් ඇටැක් එකක් හැදිලා ලෙඩෙක් ඉස්පිරිතාලේ ගෙනිච්චා කියලා. එතකොට ඉතිං ඒකට බෙහෙත් කරන්ට එපායැ. එහෙම බෙහෙත් කරන කොට ඒ ලෙඩාට චීන හෙම්බිරිස්සාව හැදුනොත් “බුදු අම්මෝ මෙන්න මේ මනුස්සයාට චීන හෙම්බිරිස්සාව හැදිලා” කියලා දොස්තරලා ටික පන කඩාගෙන දුවන්නේය. වෙනදා කොරපු බෙහෙත කොරන්නේ නැත්තේය. ඉතිං ලෙඩාට දෙයියන්ගේම පිහිටයි. ලෙඩා මැරෙන්නේය. “ලෙඩා මැරිලා තියෙන්නේ චීන හෙම්බිරිස්සාවෙන්”. දොස්තරලා කියන්නේය. පශ්චාත් මරණ පරික්ෂා කොරන්නට තහංචිය. කරොත් දොස්තරලාගේ පශ්චාත් බාගය නැතිවී යන්නේය.
අන්තිමට කියන්න තියෙන්නේ මෙච්චරයි. පාර දිගේ බෙටි තියෙනවා, ඒවා පෑගෙයි කියලා අපේ මිනිස්සු ගෙවල් වලට වෙලා කකුල් උස්සං ඉන්නවා. හැබැයි පාරේ ඇති බෙට්ටක් නෑ. දැනෙන්නේ චීනා ඇරපු පඩේක ගදක් විතරයි…
